Odkrycie Röntgena natychmiast upowszechniło się w międzynarodowej społeczności naukowej, nie tylko ze względu na jego pierwsze zastosowanie: radiografię. Dla promieni rentgenowskich skóra i ciało są niemal przezroczyste, podczas gdy kości są niemal całkowicie nieprzezroczyste. Tak więc, oświetlając ciało promieniami rentgenowskimi, możliwe jest wykonanie dość wyraźnego zdjęcia szkieletu… Zastosowania medyczne są niezwykle ważne.
Odkrycie promieni X zachęciło wielu naukowców do badania „niewidzialnych promieni”. Wśród nich był francuski fizyk Henri Becquerel, który odkrył promienie uranowe w marcu 1896 roku, co stanowiło punkt wyjścia dla badań Marii i Piotra Curie. W tym samym roku Antoine Béclère, radiolog, przeprowadził pierwsze badanie radiologiczne w kierunku gruźlicy, a rok później zorganizował kursy radiologii, a następnie radioterapii.
Obecnie wiemy, że promieniowanie rentgenowskie jest falą elektromagnetyczną, podobnie jak światło widzialne, promieniowanie podczerwone i ultrafioletowe, mikrofale, fale radiowe i promieniowanie gamma. To, co charakteryzuje każdą z tych fal elektromagnetycznych, to ich częstotliwość, mierzona w hercach (Hz), tj. liczba cykli na sekundę, które przedstawia fala (1 Hz = 1 fala/sekundę). Różne częstotliwości wyjaśniają diametralnie różne właściwości fizyczne każdego z tych rodzajów promieniowania.
Więcej o odkryciu Röntgena w książce: T. Pospieszny, Nowa Alchemia czyli historia radioaktywności, Wydawnictwo Sophia, Warszawa 2024.
