Projekt instytutu zajmującego się badaniami nad radioaktywnością w Paryżu, zainicjowany przez Instytut Pasteura i Uniwersytet Paryski, narodził się w 1909 roku. W 1915 roku wzniesiono trzy budynki: Pawilon Curie, w którym obecnie znajduje się muzeum, Pawilon Pasteura i Pawilon na próbki radioaktywne. Trzy budynki, zaprojektowane przez architekta Henri-Paula Nénota, znajdują się przy ulicy Pierre’a et Marie Curie nr 1, znanej wówczas jako ulica Pierre’a Curie.
Paryski Instytut Radowy nie był w pełni wykorzystywany aż do końca I wojny światowej. Początkowo składał się z dwóch laboratoriów: laboratorium Pasteura do badań biologicznych, prowadzonego przez lekarza Claudiusa Regaud oraz laboratorium Curie do badań fizycznych i chemicznych, prowadzonego przez Marię Curie. Maria Curie została dyrektorem laboratorium Curie w 1906 roku, po tragicznej śmierci Piotra Curie. Od lat dwudziestych XX wieku tworzono tu również oddziały terapeutyczne, wykorzystujące promieniowanie jonizujące do leczenia pacjentów chorych na raka.
Laboratorium Instytutu Radowego było trzecim laboratorium Curie, po pomieszczeniach badawczych zajmowanych przez Marię i Piotra Curie: w École de physique et chimie industrielles de la ville de Paris do 1904 roku oraz przy ulicy Cuvier, gdzie laboratorium Curie znajdowało się jeszcze w 1914 roku. Personel i wiele instrumentów zostało przeniesionych z ulicy Cuvier do nowej siedziby 27 listopada 1914 roku. Maria Curie zarządzała tym laboratorium przez prawie 20 lat, aż do swojej śmierci w 1934 roku.
Więcej o laboratoriach Marii Skłodowskiej-Curie w artykule: T. Pospieszny, E. Wajs-Baryła, Laboratoria i pracownie Marii Skłodowskiej-Curie, „Wiadomości Chemiczne”, (78) 2024, z. 5–6, s. 673–701.
Historia powstania pierwszego polskiego Instytutu Radowego w Warszawie w artykule: T. Pospieszny, E. Wajs-Baryła, Warszawski Instytut Radowy do 1939 roku. W 92. rocznicę otwarcia, „Wiadomości Chemiczne”, (78) 2024, z. 5–6, s. 702–727.
