Najstarsza córka Marii i Piotra Curie urodziła się na kilka miesięcy przed rozpoczęciem przez jej rodziców badań, które uczyniły ich sławnymi. Później Irena również została czołowym naukowcem. Kontynuowała prace swoich rodziców nad radioaktywnością i prowadziła laboratorium Curie w Instytucie Radowym przez 10 lat, aż do swojej śmierci w 1956 roku. Jej najsłynniejsza praca doprowadziła do odkrycia sztucznej radioaktywności, dokonanego wraz z mężem i współpracownikiem Fryderykiem Joliot w 1934 roku. Za to odkrycie para naukowców otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii w 1935 roku.
Irena Curie była również zaangażowaną obywatelką. Już w listopadzie 1914 roku, podczas I wojny światowej, w wieku zaledwie 17 lat, wzięła udział w działaniach wojennych, udając się na front z matką, aby wykonywać zdjęcia rentgenowskie rannym żołnierzom. Później brała aktywny udział w ruchach feministycznych, antyfaszystowskich i pacyfistycznych. Była również bardzo zaangażowana w zdobywanie instytucjonalnego uznania dla badań naukowych. Była pierwszym podsekretarzem ds. badań naukowych w rządzie Léona Bluma w 1936 roku.
Jej prace w rządzie trwały tylko trzy miesiące, tak jak zaplanowała, ponieważ chciała nadal poświęcać się swoim badaniom. Jej obecność nie była jednak tylko symboliczna: pracowała nad ważnymi środkami, które były realizowane przez jej następcę, Jeana Perrina, takimi jak zwiększenie publicznego finansowania badań i utworzenie francuskiego Narodowego Centrum Badań Naukowych (CNRS).
Więcej o Irenie Joliot-Curie w książce: T. Pospieszny, Irena Joliot-Curie. Radowa dziedziczka, Wydawnictwo Sophia & Polskie Towarzystwo Chemiczne, Warszawa 2023.
